काही शिक्षकांना दादांनी आपल्या खोलीत बोलावले आणि शाळेच्या स्थापनेच्या आणि त्यानंतरच्या काही आठवणी सांगितल्या. मुले, शिक्षक आणि पालक ह्यांच्या सहकार्याने शाळा कशी मोठी झाली; शाळा नावारूपाला कशी भाली ह्यासंबंधी दादा भरभरून बोलत होते. मी इंग्रजी तिसरीपर्यंत बालमोहनचा विद्यार्थी होतो. दादांनी जे जे सांगितले ते ते मी स्वतः पाहिले होते. शाळेला इमारतीसाठी भूखंड कसा मिळाला, दोन्ही इमारती उभारताना निरनिराळ्या आव्हानांना दादांनी कसे तोंड दिले, हे दादा सांगत होते. दादांचे कथन म्हणजे मला पुनःप्रत्ययाचा आगळा आनंद होता.

आमच्या बरोबर दादांच्या गप्पा ऐकायला १९४१ सालापासून शाळेचे एक निष्ठावंत गायन शिक्षकही होते. ते एकदम दादांना म्हणाले, की दादा आपण मुलांची दोन-तीन नाटके चांगली बसवून ती सर्व पालकांना दाखवावीत असे मला वाटते. दादांना त्यांची सूचना एकदम पसंत पडली. वि.दा. जोगळेकरसरांना नाट्य आणि संगीत ह्यांची आवड होती. ते दादांना म्हणाले, की बापू आणि मी एकत्र बसून एक योजना आखतो.

त्यानंतर दुसऱ्या दिवशी आम्ही ‘सुंदर मी होणार’, ‘बेबंदशाही’ आणि ‘संगीत स्वयंवर’ ही तीन नाटके निवडली. जोगळेकरसरांनी मुलांची निवड शाळा सुरू झाल्यावर केली आणि लगेचच तालमीला सुरुवात झाली. मुळात मला ‘नाटक’ आवडत असल्यामुळे या नाटकांच्या तालमीला मी मधूनमधून उपस्थित राहात असे.

नोव्हेंबर महिन्यापर्यंत ही नाटके पूर्ण बसवून झाली होती. नोव्हेंबर महिन्यात दर शनिवारी आणि रविवारी ही नाटके सर्व पालकांना आमंत्रित करून दाखवावीत असे ठरले. प्रत्येक नाटकाचे तीन प्रयोग करण्याची योजना आम्ही आखली. प्रत्येक पालकाला दोन प्रवेशपत्रिका देऊन, शाळेच्या सभागृहात नाटके दाखवण्याचे निश्चित झाले.

ह्या बालनाट्योत्सवाच्या उद्घाटनाला कोणते पाहुणे आणावेत, ह्यासंबंधी जोगळेकरसर आणि मी चर्चा करत होतो. मी त्यांना म्हणालो, की नट म्हणून प्रसिद्ध असलेली व्यक्ती पाहुणे म्हणून आणावी. जोगळेकरसरांनी एकदम केशवराव दाते यांचे नाव सुचवले. जोगळेकरसर म्हणाले की त्यांची आणि माझी ओळख आहे. आपण त्यांना विचारूया. जोगळेकरसर आणि मी त्यांच्या घरी गेलो. ते दादरच्या कबुतरखान्याजवळ राहत होते. दातेसाहेबांनी आमचे स्वागत केले. बालनाट्योत्सवासंबंधी जोगळेकरसरांनी त्यांना माहिती दिली व कोणती तीन नाटके बसवली अहोत यासंबंधीही सांगितले. दातेसाहेब म्हणाले, “या नाटकात मुलगे आणि मुली दोन्ही एकत्र काम करणार का?” जोगळेकरसरांनी होकारार्थी मान हलवली. ते एकदम म्हणाले, “मुलगे आणि मुली जर नाटकात एकत्र काम करणार असतील तर मी पाहुणा म्हणून नाटकाच्या प्रयोगांचं उद्घाटन करायला येणार नाही. दोन्ही प्रकारच्या मुलांनी एकत्र काम करणं मला पसंत नाही.” तरीपण आम्ही त्यांना सांगितले, “मुलगे-मुली नाटकात असल्या तरी ते वाह्यातपणा करत नाहीत. त्यांचं वागणं शिस्तीला धरून असते. आमचे त्यांच्यावर लक्ष असते. या बाबतीत दातेसाहेब, तुम्ही निश्चिंत राहा.” शेवटी त्यांनी माझा निर्णय मी तुम्हाला उद्या सांगतो असे सांगितले. जोगळेकरसर म्हणाले, “बापू, तू काळजी करू नकोस. मी उद्या त्यांच्याकडे जाऊन येतो.” दुसऱ्या दिवशी सर दातेसाहेबांकडे जाऊन आले ते होकार घेऊनच.

उद्घाटनाचा दिवस उजाडला. मी दातेसाहेबांना टॅक्सीतून घेऊन आलो. पहिल्यादिवशी ‘सुंदर मी होणार’ हे नाटक होते. नाटक सुरू झाले. मध्यांतरामध्ये दातेसाहेबांना शाल, श्रीफळ व पुष्पगुच्छ प्रदान केला. आपल्या अध्यक्षीय भाषणात दातेसाहेबांनी मुलांचे कौतुक केले. शाळेला शुभेच्छा दिल्या. हा उद्घाटन सोहळा २८ नोव्हेंबर १९६५ रोजी संपन्न झाला होता. नंतर त्यांच्याबरोबर नाटकात काम करणाऱ्या मुलांचा ग्रूप फोटोही काढला. सर्वश्री दाजी भाटवडेकर, भालचंद्र पेंढारकर, विद्याधर गोखले यांसारख्या मान्यवर व्यक्तींनी पाहुणे म्हणून या नाट्यप्रयोगांना उपस्थित राहून मुलांचे कौतुक केले.

रौप्यमहोत्सवाच्या मुख्य समारंभाला प्रमुख पाहुणे म्हणून राष्ट्रपती डॉ. सर्वपल्ली राधाकृष्णन यांना आमंत्रित करावे, असे दादांच्या मनात आले. त्यांना वाटले, शाळेची वास्तू ह्या ज्ञानतपस्व्याच्या, आदर्श शिक्षकाच्या पदस्पर्शाने पुनीत झाली पाहिजे. दादांनी नेहमीप्रमाणे आपली इच्छा सांगण्यासाठी मला व माझे बंधू श्रीपाद तथा बाळासाहेब यांना आपल्या खोलीत बोलावले. राष्ट्रपतींना पाठवण्यासाठी शाळेची माहिती आणि विविध उपक्रमांची छायाचित्रे, आम्ही दोघांनी एकत्रित करून, त्याची एक फाईल तयार केली. तसेच राष्ट्रपतींचे कॅबिनेट सेक्रेटरी श्री. द.श्री. जोशी यांना दादांनी १८ जून १९६५ रोजी एक सविस्तर पत्र तयार केले. त्यांनी जोशीसाहेबांना लिहिलेले पत्र, शाळेच्या माहितीची फाईल आणि राष्ट्रपतींना लिहिलेले आमंत्रणपत्र घेऊन, दिल्लीला जाऊन द.श्री. जोशी यांना भेटण्याची महत्त्वाची कामगिरी दादांनी मला पार पाडायला सांगितली. मी ऑगस्टच्या २० तारखेस, दिल्लीला स्थायिक असलेले माझे मेहुणे मनोहर वरेरकर ह्यांना जाऊन भेटलो. त्यांनी द.श्री. जोशींना फोन लावून त्यांना भेटण्याचा दिवस व वेळ ठरवून घेतली. त्याप्रमाणे आम्ही ठरलेल्या दिवशी रात्रौ ८ वाजता त्यांच्या घरी गेलो. त्यांना माझी ओळख करून दिली आणि दादांचे पत्र व फाईल त्यांना दिली. जोशीसाहेबांनी, ते शाळेत १९४९ च्या जानेवारी महिन्यात शाळेच्या वार्षिक बक्षीस समारंभासाठी आल्याची आठवण सांगितली. ते म्हणाले, की मी दादांना आणि शाळेला चांगले ओळखतो. राष्ट्रपतींनी रौप्यमहोत्सवाला यावे म्हणून मी अवश्य प्रयत्न करीन असे त्यांनी दादांना सांगायला सांगितले. मुख्यमंत्र्यांकडून राष्ट्रपतींना शिफारसपत्र गेले पाहिजे असे ते म्हणाले. दादांनी शाळेच्या माहितीच्या दोन फायली मुख्यमंत्री महोदयांना दिल्या. मुख्यमंत्र्यांचे २६ नोव्हेंबर १९६६ रोजी दादांना पत्र आले त्यात राष्ट्रपती ३१ डिसेंबर १९६६ रोजी रौप्यमहोत्सवाच्या कार्यक्रमासाठी सकाळी १५ मिनिटे येतील असे लिहिले होते. राष्ट्रपतींनी आमंत्रण स्वीकारल्याचे दादांना खूप समाधान वाटले. सोहळ्याची तयारी उत्साहाने सुरू झाली. परंतु २६ डिसेंबर १९६६ रोजी मुख्यमंत्र्यांचे दुसरे पत्र आले, की त्यांचा महाराष्ट्राचा दौरा रद्द झाल्यामुळे ते शाळेच्या समारंभाला येऊ शकत नाहीत. दादांना खूप वाईट वाटले. बालमोहनचे सर्वच निराश झाले होते. माझ्या प्रयत्नांना यश आले नाही, म्हणून मी तर खूप नाराज झालो होतो.

रौप्यमहोत्सव मोठ्या प्रमाणात साजरा करावा असे दादांच्या मनात होते. त्यादृष्टीने त्यांनी वर्षभर आधीपासून पावले उचलण्यास सुरुवात केली होती. त्यांनी नेहमीप्रमाणे आम्हा दोन्ही बंधूंना आणि काही शिक्षकांना बोलावले.

रौप्यमहोत्सवासाठी शिक्षकांची सभा घेतली. त्यात कायकाय करायचे ते ठरले. शाळेच्या माहितीची स्मरणिका काढायची, तसेच शैक्षणिक विचारदर्शन’ नावाची शिक्षणविषयक लेखांची संग्रहपुस्तिकाही तयार करायची असे ठरले.