१९६४च्या सुमारास भारत-पाक संघर्ष तीव्र झाला होता. भारतीय जवान राष्ट्राचे संरक्षण करण्याची पराकाष्ठा करीत होते. या युद्धात प्राण पणाला लावून भारतीय जवान पाकशी लढत होते. चीनबरोबरच्या युद्धात झालेली भारतीय सेनेची मानहानी पुसण्याचा व गमावलेली अब्रू पुन्हा मिळवून भारतीय जनतेला दिलासा देण्याचा भारतीय सेना आटोकाट प्रयत्न करीत होती.

या भारत-पाक संघर्षात भारतीय सेनेने पाकिस्तानला आपली शक्ती दाखवून त्याचा पराभव केला होता. या संघर्षात बालमोहन विद्यामंदिराचे दोन माजी विदयार्थी ले. दिलीपकुमार हेमचंद्र गुप्ते आणि ले. प्रकाशनारायण श्रीधर कोटणीस आघाडीवर लढत असताना, राष्ट्राचे संरक्षण करण्यासाठी प्रयत्नांची पराकाष्ठा करीत असताना धारातीर्थी पडले. बालमोहनलाच काय, सर्व दादरकरांना अतिशय दुःख झाले. बालमोहनने तेव्हापासून ठरवले, की केवळ बालमोहनच्या विद्यार्थ्यांनाच नव्हे, तर जे जवान सदर संघर्षात कामी आले आहेत, त्या सर्वांना शाळेतील दररोजच्या प्रार्थनेनंतर दोन मिनिटे स्तब्धता पाळून श्रद्धांजली वाहावी. बालमोहनच्या जवानांना तो मानाचा मुजरा होता. तेव्हापासून प्रार्थनेनंतर स्तब्धता पाळण्याची प्रथा आजही चालू आहे.

ते दिवाळीच्या सणाचे दिवस होते. संघर्ष अजून तसा संपुष्टात आला नव्हता. दादांच्या आणि श्री. प्रकाश मोहाडीकरांच्या मनात आले, की आपण येथे गोडधोड खाऊन दिवाळीचा सण साजरा करीत आहोत आणि भारतीय जवान जिवाचे रान करून आघाडीवर पाकला उत्तर देत आहेत. त्या जवानांच्या दिवाळीच्या सणाचे काय? दादा आणि प्रकाशभाई लगेच कामाला लागले. दादरकर नागरिकांची एक छोटीशी सभा बालमोहनमध्ये झाली. या सभेत मीही सामील झालो होतो. आम्ही दादर नागरिक संघ निर्माण केला. सदर नागरिक संघाने जवानांसाठी एक प्रकल्प हाती घेतला. आघाडीवरील जवानांसाठी आपण दिवाळीचा फराळ पाठवला पाहिजे असे आम्हा सर्व सदस्यांना वाटत होते. आश्चर्य म्हणजे बालमोहनमध्ये फराळ करण्यासाठी स्त्रियांची नुसती रीघ लागली. ही गोष्ट शिवाजी पार्कच्या घराघरात वाऱ्याच्या गतीने पोहोचली. पुरुष मंडळी फराळ करण्यासाठी जे जे सामान व साहित्य लागेल ते ते पुरवण्यासाठी दिवसरात्र मेहनत घेत होती. दादांनी तर हा प्रकल्प यशस्वी करून दाखवण्यासाठी ५० हजार बुंदीचे लाडू, चिवडा व चकली बनवण्यासाठी जे जे काही करता येईल ते ते शाळेतील सहकाऱ्यांच्या व दादरकरांच्या मदतीने करण्याचा चंगच बांधला होता. शाळेतील शिक्षक श्री. पुरुषोत्तम नाईक आणि मी तर चण्याचे पीठ आणण्यासाठी चक्क्या धुडाळल्या. ‘पाम’ कंपनीचे श्री. अच्युतराव नाडकर्णी यानी साखर पुरवण्याची जबाबदारी घेतली. कॉर्न प्रॉडक्ट्सचे श्री. भिकाजी सरदेशपांडे यांनी पॅकिंगचे डबे पुरवण्याची जबाबदारी घेतली. हळूहळू हा प्रकल्प एक प्रतिष्ठेचा उपक्रम होऊ लागला.