१९४६ साली १० वर्षांच्या कराराने महानगरपालिकेने ५१, ६१, ६३ व ६५ ह्या प्लॉटवरील भूखंडाची शाळेला दिलेली मुदत संपण्यास फक्त तीन वर्षे उरली होती. म्हणून महानगरपालिकेकडे ९९९ वर्षांच्या लीजने तोच भूखंड संस्थेला द्यावा असे मागणीपत्र घेऊन दादा महानगरपालिकेकडे गेले. महानगरपालिकेकडून यापुढे तुम्हाला एकही दिवस मुदतवाढ मिळणार नाही, एवढेच नव्हे तर तुमच्या खर्चाने इमारत पाडून मोकळी जागा महानगरपालिकेच्या हवाली करा, असा आदेश आला. ते पत्र वाचून दादांना अतिशय दुःख झाले. जी संस्था मी सुरू केली, वाढवली, नावारूपास आणली, त्या संस्थेची इमारत मी माझ्या हाताने पाडू?

त्यांची इच्छाशक्ती दांडगी होती. भूखंडाची लीज वाढवून घेण्यासाठी दादा प्रयत्नशील होते. त्या वेळचे म्युनिसिपल कमिशनर श्री. पी.आर. नायक यांच्याकडे दादा ताबडतोब अर्ज घेऊन गेले. शाळा पाहण्याची त्यांना विनंती केली. दिनांक ११ ऑक्टोबर १९५३ रोजी त्यांनी शाळेला भेट दिली. त्यांनी शाळा पाहून असा शेरा दिला : ‘I have no doubt that the school will continue to grow as apotential influence in the community’s future.’ श्री. नायकसाहेबांनी बाबांचा तो अर्ज विचारात घेऊन कॉर्पोरेशनपुढे ठेवला. कॉर्पोरेशनने संस्थेला १९५५ साली ९९९ वर्षांच्या कराराने विनाअट पूर्वीचेच चार प्लॉट्स सलगपणे दिले. शाळेच्या इतिहासातील ती महत्त्वाची घटना होती.

दादांच्या जीवनातील हा अत्युच्च आनंदाचा क्षण होता. दादांना आता वाटू लागले की शाळा ही आपली खाजगी मालमत्ता असू नये. दादांनी मला आणि बंधू बाळासाहेब ह्यांना आपल्या खोलीत बोलावले आणि सांगितले, “आतापर्यंत शाळा खाजगी स्वरूपात होती. आता शाळेला पूर्वीचीच जागा कायमची मिळाली आहे, खाजगी शाळेचा ‘पब्लिक ट्रस्ट’ करावा असे मला वाटते.”

दादांना या वेळी काही हितचिंतकांनी पूर्वप्राथमिक विभाग तरी स्वतःकडे ठेवावा असा सल्ला दिला होता. त्या वेळी दादांनी त्यांना दिलेले उत्तर मी चांगले लक्ष्यात ठेवले आहे. ते म्हणाले, की समाजाचे माझ्यावर एवढे ऋण आहे, की ते फेडल्याशिवाय मला चैन पडणार नाही. मी जो निर्णय घेतला आहे तो बदलणार नाही.

दादांना पूर्वी कायद्यासंबंधी मदत केलेले अॅडव्होकेट श्री.य.म.रेगे ह्यांच्याकडे ‘ट्रस्ट डीड’ करण्यास दादांनी दिले. त्यांनी काही दिवसांनी ट्रस्ट डीडचा मसुदा तयार करून दादांकडे आणून दिला. दादा, ॲड. य.म. रेगे आणि मी तो मसुदा पाहिला. त्यात शाळेचा इतिहास प्रथम कसा घालावा यासंबंधी आमची चर्चा झाली. त्यात शेरेबुकातील काही उतारे त्या डीडमध्ये घालावेत असे मी रेगेसाहेबांना सांगितले. वार्षिक इन्स्पेक्शन रिपोर्टमधील काही परिच्छेद ट्रस्ट डीडमध्ये असावेत असेही मी सुचवले. त्यांतील महत्वाचे वाटणारे उतारे आम्ही निवडले. त्यानंतर ट्रस्ट डीडमधील मजकूरही वाचला. त्यामुळे ट्रस्ट डीडमध्ये कोणकोणते मुद्दे आले पाहिजेत हे मला समजले.

त्यानंतर दादांनी अर्थखात्याचे निवृत्त उपसचिव श्री. विश्राम पुरुषोत्तम सबनीस आणि शिक्षणखात्याचे निवृत्त सहसचिव श्री. नीळकंठ बाळकृष्ण सबनीस आणि स्वतः दादा असे तिघांचे विश्वस्त मंडळ तयार केले. दादा विश्वस्त मंडळाचे कार्यकारी विश्वस्त म्हणून स्वतः राहिले. तसेच श्री. रामचंद्र विठ्ठल परुळेकर हे शैक्षणिक सल्लागार आणि अॅड. यशवंत महादेव रेगे हे कायद्याचे सल्लागार असतील, अशी तरतूद त्या वेळी ट्रस्ट डीडमध्ये केली. पुढे ते दोघेही संस्थेचे विश्वस्तही झाले.

सर्व ट्रस्ट डीड कायदेशीररीत्या योग्य झाल्यावर तीन विश्वस्तांसमवेत रेगेसाहेब आणि मी दिनांक २८ मार्च १९५५ रोजी ओल्ड कस्टम हाऊसमध्ये गेलो आणि तेथील अधिकाऱ्यांसमोर विश्वस्तांनी अॅड. य. म. रेगे ह्यांच्यासह स्वाक्षऱ्या करून सब रजिस्ट्रारकडे ट्रस्ट डीड नोंदवले आणि त्याच दिवशी धर्मदाय आयुक्तांकडे त्याची नोंदणी केली. त्यानंतर दादा संस्थेचे काम ‘कार्यकारी विश्वस्त’ या नात्याने पाहू लागले. सुरुवातीच्या काळात श्री.भा.वि. वरेरकर यांनी आणि नंतर श्री. मोहनराव परुळेकर आणि त्यांचे चिरंजीव पद्माकर परुळेकर यांचे कुळकर्णी आणि खानोलकर कंपनीतर्फे संस्थेच्या हिशेबाच्या बाबतीत अत्यंत मोलाचे मार्गदर्शन संस्थेला लाभले.

कॉर्पोरेशनने दिलेल्या जागेवरील इमारतीत तीन हजार मुलांची सोय होईल अशी भव्य इमारत बांधावी असे दादांनी ठरविले. त्यासाठी आर्किटेक्ट म्हणून श्री.पुरुषोत्तम विठ्ठल गाड यांची नियुक्ती झाली आणि बिल्डिंग कॉन्ट्रॅक्टर म्हणून पी. दिनशा कंपनीचे मालक श्री.फिरोजशा दिनशा भसानिया यांची नेमणूक केली. या सर्वांनी एकमेकांच्या सहकार्याने ही इमारत दोन हप्त्यांत केवळ दहा महिन्यांत पूर्ण केली.

शाळेच्या इमारतीचे काम चालू असताना अनेक हितचिंतकांनी आणि संस्थांनी विविध प्रकारची मदत केली. शाळेने नाममात्र व्याजाचे डिबेंचर्स काढले व त्यामार्फत हितचिंतकांकडून २ लाख रुपये जमवले. सारस्वत बँकेने एक लाख रुपये कर्जाऊ दिले. याच वेळी केंद्र सरकारची शाळेच्या अभ्यासक्रमात ‘मल्टिपरपज स्कीम’ कार्यान्वित झाली होती. त्यासाठी दोन मोठे हॉल बांधण्यासाठी सरकारने ३२ हजार रुपयांची देणगी दिली होती. याच सुमारास शाळेच्या बांधकामास मदत म्हणून शासनाने १ लाख रुपये कर्जाच्या स्वरूपात दोन हप्त्यांत देऊन साहाय्य केले. विशेष गोष्ट म्हणजे बृहन्मुंबई महानगरपालिकेने शाळेस दोन लाख रुपयांचे १९६९मध्ये बहुमानाने संस्थेला दिले. ही इमारत सुमारे ७ लाखाची झाली. हे सात लाख कसे जमले हे सात लाख कसे जमले व काढलेले कर्ज १९६९ साली कसे फिटले हे मात्र देवालाच माहीत.

प्रथम कॉन्ट्रॅक्टरला अनेकांनी सांगितले, की हे काम घेऊ नका. कारण शाळेकडे पैसा नाही. पण दिनशाने लोकांचे ते सांगणे मनावर न घेता बांधकाम जोरात चालू केले. ते दादांकडे आले आणि त्यांनी वरील किस्सा सांगितला. ते दादांना म्हणाले, की दादा, माझा तुमच्यावर विश्वास आहे आणि दादांनी हा विश्वास बांधकाम पूर्ण होईपर्यंत ढळू दिला नाही. त्यांनी ज्या ज्या वेळी कामे पूर्ण केली त्यात्या वेळी पैसे उभे राहिले व इमारतीच्या बांधकामाची प्रगती होत राहिली.